In het jaar dat het Liedboek voor de kerken veertig jaar oud is verschijnt een nieuw Liedboek. De inhoud van dit nieuwe Liedboek staat op het moment van dit schrijven nog altijd onder embargo, maar de Generale Synode van de Protestantse Kerk heeft in haar wijsheid vorige maand toch al, unaniem, besloten om het nieuwe Liedboek ongezien voor beproeving vrij te geven. Wat er intussen al is doorgesijpeld, stemt helaas niet hoopvol. Uit een interview met musicus Chris van Bruggen begrijp ik, dat een nieuw Liedboek nodig is, omdat kerken de afgelopen decennia veelkleuriger zijn geworden: "Het huidige Liedboek is ontstaan in een tijd dat de orthodoxie de overhand had. Tegenwoordig zijn er ook kerkleden die bijvoorbeeld in twijfel trekken dat Jezus de zoon van God is die aan het kruis is gestorven voor de zonden van mensen. Ook deze wat meer vrijzinnig georiënteerde stroming in de PKN en andere protestantse kringen wordt in het nieuwe Liedboek bediend." Tegelijk staan er echter ook "sterk evangelische liederen" in zoals Abba Vader. Zelfs deze liederen die de hoge heren doen denken aan het repertoire van André Hazes mogen we zingen; hoe ruimdenkend!
"Voor elk wat wils" past bij een pluriforme kerk. Volgens ds. Holwerda, secretaris van het bestuur van de Interkerkelijke Stichting voor het Kerklied is 'eenheid in verscheidenheid' typerend voor het nieuwe Liedboek. De eenheid in de verscheidenheid zal vermoedelijk echter ver te zoeken zijn. Het valt te vrezen dat het nieuwe Liedboek een onsamenhangend ratjetoe is geworden, vergelijkbaar met het verguisde Koningslied.
Mijns inziens is een groot project als dit nieuwe Liedboek volkomen achterhaald. Kerken nemen de vrijheid om uit een veelheid van bundels te zingen en een monopolie-positie voor één enkele liedbundel is echt niet meer van deze tijd.
woensdag 22 mei 2013
maandag 20 mei 2013
Preek Pinksteren
Handelingen 2
Broeders en zusters in onze Here Jezus Christus,
Toen de Pinksterdag aanbrak, toen wáren, niet: ‘kwamen’, wáren de volgelingen van Jezus allen bij elkaar. En ze waren niet de enigen die waakten.
We hebben al wel eens eerder gehoord dat het in Handelingen 2 niet voor de eerste keer Pinksteren wordt; dat wàs al een feestdag; voorgeschreven in de Tora.
We weten, dat al deze eerste gelovigen Joden waren; en tot vandaag de dag blijven gelovige Joden die nacht wakker om samen de Tora te bestuderen, de aanwijzingen die God aan zijn volk gaf in de tijd van Mozes.
De volgelingen van Jezus – in Handelingen 1 wordt melding gemaakt van een groep van honderdtwintig mensen – zijn de hele nacht bij elkaar geweest.
En wat deden zij? Helemaal op Gods wil gericht, wachten en bidden; tot de dag aanbreekt.
Vandaag viert de Kerk de uitstorting van de Heilige Geest.
De Heilige Geest was er altijd al! Op de eerste bladzijde van de Bijbel komen we de Heilige Geest al tegen als Gods scheppingskracht – Gods Geest zweefde over het water van de oervloed. Vervolgens is het de Heilige Geest die richters als Gideon en Simson in actie laat komen; en die profeten doet opstaan om Gods Woord te spreken. Mensen met een speciale taak worden in het Oude Testament al toegerust voor hun taak door de Heilige Geest.
Maar wat hier gebeurt, dat is iets nieuws; door Jezus Zelf beloofd voordat Hij naar zijn Vader ging; maar ook al aangekondigd door de profeten van ouds:
Aan het einde van de tijden, zegt God, zal Ik over alle mensen mijn geest uitgieten.
In oude tijden was Pinksteren – of in Joodse termen: het Wekenfeest – een Oogstfeest.
Pesach markeert het begin van de tarweoogst; volgens Gods voorschriften in Leviticus 23 moeten vanaf Pesach zeven sabbatten worden geteld; zeven weken na Pesach worden de eerstelingen van de gersteoogst naar het heiligdom gebracht. Op de vijftigste dag is er een feestdag voor de Eeuwige; dáárom zijn er in Handelingen 2 zoveel Joden van heinde en verre naar Jeruzalem gekomen. Het woord ‘Pinksteren’ is afgeleid van het Griekse woord voor “vijftigste”.
Ook de Pinksterdag in Handelingen 2 markeert het begin van een rijke oogst: een mensenoogst! Velen komen tot geloof.
Als de vijftigste dag aanbreekt, dan gebeurt er iets; ‘plotseling’…
Ook al hàd Jezus het aangekondigd en werd er naar uitgekeken, toch wist geen van Jezus’ volgelingen wat hij precies verwachten moest. Maar toen het zover was, dat de Heilige Geest over hen kwam, toen was het hun direct duidelijk: Dit is het!
Opeens: een windvlaag; en ‘tongen van vuur’…
Wind en vuur zijn de bekende tekenen van Gods Aanwezigheid!
Als de Eeuwige neerdaalt op de berg Sinaï, gaat dit gepaard met storm en vuur; we zongen er net van in Gezang 243.
De Joodse overlevering gaat er van uit dat het volk Israël precies zeven weken na de Uittocht uit Egypte bij de berg Sinaï de Tora ontving.
Wat gebeurt er op de vijftigste dag met de volgelingen van Jezus?
Zij worden zijn getuigen. Dat had Jezus in het vorige hoofdstuk gezegd: Wanneer de heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van mij getuigen (in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde).
Als de heilige Geest over hen gekomen is, sluiten ze zichzelf niet langer op, maar ze komen naar buiten en kunnen niet langer zwijgen. Iedereen hoort hen spreken over Gods grote daden. De mensen zijn verbijsterd.
Petrus legt uit wat er aan de hand is: nu gebeurt wat God door de profeet Joël heeft aangekondigd. Visioenen en dromen en profetieën… God maakt zijn wil bekend, aan en door gewone mensen. Dat de profetie vervuld wordt, is een teken dat de Eindtijd, de laatste fase van de geschiedenis is aangebroken.
Is dat goed nieuws? Dat is de vraag. Het betekent ook dat Gods Oordeel over de wereld komt! Petrus legt uit dat wat hier gebeurd het logische gevolg is op het sterven en de Opstanding (en hemelvaart) van Jezus.
De Kerk belijdt niet alleen, dat Jezus is ‘opgevaren ten hemel, waar Hij troont aan de rechterhand van de Vader’; de Kerk belijdt ook dat Hij ‘komen zal, om te oordelen de levenden en de doden.’ Met het kwaad wordt voorgoed afgerekend.
Er is wel eens gezegd dat Pinksteren het feest is van de geboorte van de Kerk.
Dat is wel wat magertjes uitgedrukt. Jezus heeft namelijk niet de komst van de Kerk aangekondigd, maar de komst van het Koninkrijk!
Het moet gezegd: als hetgeen in Handelingen 2 beschreven wordt NIET was gebeurd, dan was er geen Kerk geweest. Maar het eerste gevolg van de Uitstorting van de Heilige Geest is niet dat de Kerk ontstaat, maar dat het Koninkrijk van God zichtbaar wordt: God neemt mensen in beslag.
Wat was het directe gevolg van Petrus’ prediking?
Duizenden Joden gaan in Messias Jezus geloven.
Volgens de profetie zal dit helemaal aan het einde van de tijd weer gebeuren…
Zacharja spreekt daarover in zijn twaalfde hoofdstuk: "Het huis van David en de inwoners van Jeruzalem echter zal Ik vervullen met een geest van mededogen en bekering. Ze zullen zich weer naar Mij wenden, en over Mij die ze hebben doorstoken, zullen ze weeklagen als bij de rouw om een enig kind."
Petrus roept in zijn Pinksterpreek zijn gehoor – dat, let wel: uit allemaal gelovige mensen bestaat – op om zich te bekeren! Een nieuwe weg in te slaan, een ander leven te gaan leiden.
Het Oordeel komt over de wereld, maar het is nog Genadetijd. Het is nog niet te laat.
Want ieder die de Naam van de Heer aanroept, zal worden gered!
Wie zich bekeert, zal ook de Heilige Geest ontvangen.
Gelovige Joden vieren dus op de vijftigste dag vanaf Pesach, dat hun de Wet gegeven werd;
maar gelovigen uit de volken vieren op de vijftigste dag vanaf Pasen dat de Heilige Geest is uitgestort. Dat lijken twee totaal verschillende dingen, maar zo is het niet. De werking van de Heilige Geest en de Tora, de Wet van God, hebben alles met elkaar te maken!
God zegt door de mond van de profeet Jeremia (31:33): “Ik zal Mijn wet in hun binnenste leggen en die in hun hart schrijven!”
En de apostel Paulus schrijft aan de Korinthiërs over de Wet: “niet met inkt geschreven, maar met de Geest van de levende God, niet op tafelen van Steen, maar op tafelen van vlees in onze harten!” (2Kor. 3:3). Bovendien schrijft Paulus in zijn Brieven dat er wat dit betreft “geen onderscheid is tussen Griek en Jood, besneden of onbesneden, barbaar en Skyth, slaaf en vrije, maar alles en in allen is de Messias” (Kol. 3:11).
Zonder Gods kracht zijn wij absoluut niet in staat om Zijn wil te volgen en Zijn geboden te onderhouden omdat wij zwakke mensen zijn; dat weet onze hemelse Vader maar al te goed! Als Jezus op de avond van Pesach, waarop Hij het Avondmaal instelt, de komst van de Heilige Geest aankondigt, zegt Hij: “Wanneer jullie Mij liefhebben, zullen jullie Mijn geboden bewaren. En Ik zal de Vader bidden en Hij zal u een andere Trooster geven om tot in eeuwigheid bij u te zijn, de Geest van de waarheid… Wie Mijn geboden heeft en ze bewaart, die is het, die Mij liefheeft…
Twintig eeuwen later verkeren zowel de wereld als de Kerk in crisis; en dan bedoel ik niet de economische crisis. Een economische crisis betekent al veel ellende, maar veel ingrijpender is een geestelijke crisis.
Nederland is allang geen christelijk land meer. Een christelijke school of een christelijke politieke partij is niet zo christelijk meer. En veel mensen die zichzelf wel christen noemen, weten niet meer goed wat ze moeten geloven. Mensen weten niet meer wie God is. Mensen weten niet meer wat de waarheid is, want iedereen heeft tegenwoordig z’n eigen waarheid! En het maakt niet zoveel uit wat je gelooft, als je maar lief bent voor elkaar.
Nee, zo’n kerk heeft geen toekomst.
Het Griekse woord krisis betekent letterlijk: Oordeel. Het is het uur van de Waarheid.
Het ziet er voor de Kerk (in ons deel van de wereld in elk geval) niet rooskleurig uit.
Jezus belooft de Zijnen de ‘Geest van de Waarheid’ (Joh. 16:13): wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij jullie de weg wijzen tot de volle waarheid.
Is er wel toekomst?
Die is er alleen, als wij ons opnieuw toewijden aan God.
Als wij ons bekeren, zullen ook wij vol worden van de Heilige Geest; dan krijgen we visie; dan durven we weer dromen; dan worden ook wij Gods getuigen.
Een getuige, dat is iemand die weet wat er gebeurd is en dat zal vertellen.
Wij weten het, wat er gebeurd is, wat God gedaan heeft: Hij heeft de zonde en de dood overwonnen. De Heer regeert. Wij hebben het vandaag opnieuw gehoord.
Gods werk gaat door. Zijn Koninkrijk komt. En de hele wereld zal het zien.
Geprezen zij Gods Heilige Naam. Amen.
Broeders en zusters in onze Here Jezus Christus,
Toen de Pinksterdag aanbrak, toen wáren, niet: ‘kwamen’, wáren de volgelingen van Jezus allen bij elkaar. En ze waren niet de enigen die waakten.
We hebben al wel eens eerder gehoord dat het in Handelingen 2 niet voor de eerste keer Pinksteren wordt; dat wàs al een feestdag; voorgeschreven in de Tora.
We weten, dat al deze eerste gelovigen Joden waren; en tot vandaag de dag blijven gelovige Joden die nacht wakker om samen de Tora te bestuderen, de aanwijzingen die God aan zijn volk gaf in de tijd van Mozes.
De volgelingen van Jezus – in Handelingen 1 wordt melding gemaakt van een groep van honderdtwintig mensen – zijn de hele nacht bij elkaar geweest.
En wat deden zij? Helemaal op Gods wil gericht, wachten en bidden; tot de dag aanbreekt.
Vandaag viert de Kerk de uitstorting van de Heilige Geest.
De Heilige Geest was er altijd al! Op de eerste bladzijde van de Bijbel komen we de Heilige Geest al tegen als Gods scheppingskracht – Gods Geest zweefde over het water van de oervloed. Vervolgens is het de Heilige Geest die richters als Gideon en Simson in actie laat komen; en die profeten doet opstaan om Gods Woord te spreken. Mensen met een speciale taak worden in het Oude Testament al toegerust voor hun taak door de Heilige Geest.
Maar wat hier gebeurt, dat is iets nieuws; door Jezus Zelf beloofd voordat Hij naar zijn Vader ging; maar ook al aangekondigd door de profeten van ouds:
Aan het einde van de tijden, zegt God, zal Ik over alle mensen mijn geest uitgieten.
In oude tijden was Pinksteren – of in Joodse termen: het Wekenfeest – een Oogstfeest.
Pesach markeert het begin van de tarweoogst; volgens Gods voorschriften in Leviticus 23 moeten vanaf Pesach zeven sabbatten worden geteld; zeven weken na Pesach worden de eerstelingen van de gersteoogst naar het heiligdom gebracht. Op de vijftigste dag is er een feestdag voor de Eeuwige; dáárom zijn er in Handelingen 2 zoveel Joden van heinde en verre naar Jeruzalem gekomen. Het woord ‘Pinksteren’ is afgeleid van het Griekse woord voor “vijftigste”.
Ook de Pinksterdag in Handelingen 2 markeert het begin van een rijke oogst: een mensenoogst! Velen komen tot geloof.
Als de vijftigste dag aanbreekt, dan gebeurt er iets; ‘plotseling’…
Ook al hàd Jezus het aangekondigd en werd er naar uitgekeken, toch wist geen van Jezus’ volgelingen wat hij precies verwachten moest. Maar toen het zover was, dat de Heilige Geest over hen kwam, toen was het hun direct duidelijk: Dit is het!
Opeens: een windvlaag; en ‘tongen van vuur’…
Wind en vuur zijn de bekende tekenen van Gods Aanwezigheid!
Als de Eeuwige neerdaalt op de berg Sinaï, gaat dit gepaard met storm en vuur; we zongen er net van in Gezang 243.
De Joodse overlevering gaat er van uit dat het volk Israël precies zeven weken na de Uittocht uit Egypte bij de berg Sinaï de Tora ontving.
Wat gebeurt er op de vijftigste dag met de volgelingen van Jezus?
Zij worden zijn getuigen. Dat had Jezus in het vorige hoofdstuk gezegd: Wanneer de heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van mij getuigen (in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde).
Als de heilige Geest over hen gekomen is, sluiten ze zichzelf niet langer op, maar ze komen naar buiten en kunnen niet langer zwijgen. Iedereen hoort hen spreken over Gods grote daden. De mensen zijn verbijsterd.
Petrus legt uit wat er aan de hand is: nu gebeurt wat God door de profeet Joël heeft aangekondigd. Visioenen en dromen en profetieën… God maakt zijn wil bekend, aan en door gewone mensen. Dat de profetie vervuld wordt, is een teken dat de Eindtijd, de laatste fase van de geschiedenis is aangebroken.
Is dat goed nieuws? Dat is de vraag. Het betekent ook dat Gods Oordeel over de wereld komt! Petrus legt uit dat wat hier gebeurd het logische gevolg is op het sterven en de Opstanding (en hemelvaart) van Jezus.
De Kerk belijdt niet alleen, dat Jezus is ‘opgevaren ten hemel, waar Hij troont aan de rechterhand van de Vader’; de Kerk belijdt ook dat Hij ‘komen zal, om te oordelen de levenden en de doden.’ Met het kwaad wordt voorgoed afgerekend.
Er is wel eens gezegd dat Pinksteren het feest is van de geboorte van de Kerk.
Dat is wel wat magertjes uitgedrukt. Jezus heeft namelijk niet de komst van de Kerk aangekondigd, maar de komst van het Koninkrijk!
Het moet gezegd: als hetgeen in Handelingen 2 beschreven wordt NIET was gebeurd, dan was er geen Kerk geweest. Maar het eerste gevolg van de Uitstorting van de Heilige Geest is niet dat de Kerk ontstaat, maar dat het Koninkrijk van God zichtbaar wordt: God neemt mensen in beslag.
Wat was het directe gevolg van Petrus’ prediking?
Duizenden Joden gaan in Messias Jezus geloven.
Volgens de profetie zal dit helemaal aan het einde van de tijd weer gebeuren…
Zacharja spreekt daarover in zijn twaalfde hoofdstuk: "Het huis van David en de inwoners van Jeruzalem echter zal Ik vervullen met een geest van mededogen en bekering. Ze zullen zich weer naar Mij wenden, en over Mij die ze hebben doorstoken, zullen ze weeklagen als bij de rouw om een enig kind."
Petrus roept in zijn Pinksterpreek zijn gehoor – dat, let wel: uit allemaal gelovige mensen bestaat – op om zich te bekeren! Een nieuwe weg in te slaan, een ander leven te gaan leiden.
Het Oordeel komt over de wereld, maar het is nog Genadetijd. Het is nog niet te laat.
Want ieder die de Naam van de Heer aanroept, zal worden gered!
Wie zich bekeert, zal ook de Heilige Geest ontvangen.
Gelovige Joden vieren dus op de vijftigste dag vanaf Pesach, dat hun de Wet gegeven werd;
maar gelovigen uit de volken vieren op de vijftigste dag vanaf Pasen dat de Heilige Geest is uitgestort. Dat lijken twee totaal verschillende dingen, maar zo is het niet. De werking van de Heilige Geest en de Tora, de Wet van God, hebben alles met elkaar te maken!
God zegt door de mond van de profeet Jeremia (31:33): “Ik zal Mijn wet in hun binnenste leggen en die in hun hart schrijven!”
En de apostel Paulus schrijft aan de Korinthiërs over de Wet: “niet met inkt geschreven, maar met de Geest van de levende God, niet op tafelen van Steen, maar op tafelen van vlees in onze harten!” (2Kor. 3:3). Bovendien schrijft Paulus in zijn Brieven dat er wat dit betreft “geen onderscheid is tussen Griek en Jood, besneden of onbesneden, barbaar en Skyth, slaaf en vrije, maar alles en in allen is de Messias” (Kol. 3:11).
Zonder Gods kracht zijn wij absoluut niet in staat om Zijn wil te volgen en Zijn geboden te onderhouden omdat wij zwakke mensen zijn; dat weet onze hemelse Vader maar al te goed! Als Jezus op de avond van Pesach, waarop Hij het Avondmaal instelt, de komst van de Heilige Geest aankondigt, zegt Hij: “Wanneer jullie Mij liefhebben, zullen jullie Mijn geboden bewaren. En Ik zal de Vader bidden en Hij zal u een andere Trooster geven om tot in eeuwigheid bij u te zijn, de Geest van de waarheid… Wie Mijn geboden heeft en ze bewaart, die is het, die Mij liefheeft…
Twintig eeuwen later verkeren zowel de wereld als de Kerk in crisis; en dan bedoel ik niet de economische crisis. Een economische crisis betekent al veel ellende, maar veel ingrijpender is een geestelijke crisis.
Nederland is allang geen christelijk land meer. Een christelijke school of een christelijke politieke partij is niet zo christelijk meer. En veel mensen die zichzelf wel christen noemen, weten niet meer goed wat ze moeten geloven. Mensen weten niet meer wie God is. Mensen weten niet meer wat de waarheid is, want iedereen heeft tegenwoordig z’n eigen waarheid! En het maakt niet zoveel uit wat je gelooft, als je maar lief bent voor elkaar.
Nee, zo’n kerk heeft geen toekomst.
Het Griekse woord krisis betekent letterlijk: Oordeel. Het is het uur van de Waarheid.
Het ziet er voor de Kerk (in ons deel van de wereld in elk geval) niet rooskleurig uit.
Jezus belooft de Zijnen de ‘Geest van de Waarheid’ (Joh. 16:13): wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij jullie de weg wijzen tot de volle waarheid.
Is er wel toekomst?
Die is er alleen, als wij ons opnieuw toewijden aan God.
Als wij ons bekeren, zullen ook wij vol worden van de Heilige Geest; dan krijgen we visie; dan durven we weer dromen; dan worden ook wij Gods getuigen.
Een getuige, dat is iemand die weet wat er gebeurd is en dat zal vertellen.
Wij weten het, wat er gebeurd is, wat God gedaan heeft: Hij heeft de zonde en de dood overwonnen. De Heer regeert. Wij hebben het vandaag opnieuw gehoord.
Gods werk gaat door. Zijn Koninkrijk komt. En de hele wereld zal het zien.
Geprezen zij Gods Heilige Naam. Amen.
Preek Wezenzondag
Joël 2:12-19; Handelingen 1:12-14
'Vurig en eensgezind wijdden ze zich aan het gebed' (Handelingen 1:14a)
Broeders en zusters in onze Heer Jezus Christus,
wat komt er bij ú op als u de naam hoort van de profeet Joël?...
(Als het al iets bij u oproept) is de kans zeer groot dat u denkt aan Handelingen 2; het Evangelie van Pinksteren. Daar zegt Petrus in zijn preek dat de profetie van Joël op dat moment in vervulling gaat. Daar horen we volgende week verder over…
Maar het stukje dat wij net uit Joël 2 hebben gelezen, gaat daar aan vooraf.
Tussen Hemelvaart en Pinksteren zitten we een beetje in een soort ‘niemandsland’.
‘Al heeft Hij ons verlaten Hij laat ons niet alleen’. Dat Gezang hebben we op Hemelvaartsdag nog gezongen. Nou dat zal dan wel zo zijn… als Hij het Zelf zegt, dan moeten we daar maar op vertrouwen… maar wat moeten we intussen?
Wat is de overeenkomst tussen ons stukje uit Joël en de verzen die we lazen uit Handelingen 1?
In allebei de hoofdstukken gaat het over heel intens, gezamenlijk gebed!
Sinds Pasen zijn wij, mèt de kindernevendienst, bezig met het onderwerp ‘Bidden’.
Je kunt gezamenlijk bidden, vooral op vaste momenten, zoals aan tafel voordat je gaat eten, of op school bij een dagopening; maar voor veel mensen is bidden toch vooral iets intiems en persoonlijks.
In de kerkdienst zijn we gewend om samen te bidden, maar gewoonlijk is er dan toch maar 1 persoon aan het woord; verwoordt de voorganger de dank- en voorbeden namens iedereen.
Eventueel kunnen gemeenteleden gebedsonderwerpen aandragen; in sommige kerken ligt een voorbedenboek, waar je wat in kunt schrijven.
In veel gemeenten, ook hier in Ulrum, is er op een doordeweekse dag een gebedsgroep, waar men speciaal samenkomt om te bidden. Vaak gaat dit in de vorm van een kringgebed……
Bidden versterkt de band met God, je groeit daardoor in geloof.
Mensen die sámen bidden hebben de ervaring dat dit niet alleen de relatie met God versterkt maar óók de relatie met elkaar. Je bent vanuit je geloof gericht op je Schepper en Verlosser, maar je déélt tegelijk dat geloof met elkaar; je ervaringen in het leven en je ervaring met God.
En je weet wat het spreekwoord zegt: Gedeelde smart is halve smart. Maar gedeelde vreugde wordt dubbele vreugde!
Sámen bidden kan leiden tot een hoopvol en bemoedigend gesprek en soms ook tot praktische hulp aan elkaar.
In het gedeelte dat we lazen uit het boekje dat de naam draagt van de profeet Joël wordt opgeroepen tot gebed; om precies te zijn tot vasten en gebed. Heel het volk, van hoog tot laag en van jong tot oud, wordt opgeroepen om te stoppen met waar ze mee bezig te zijn een tot God te smeken. Waarom? Wat is daar aan de hand?
In het voorafgaande spreekt de profeet Joël over Gods Oordeel dat over zijn volk zal komen, vanwege hun ongehoorzaamheid. En dan worden zij allen opgeroepen om te bidden en vasten en God om genade te smeken. Misschien dat Hij er dan op terugkomt…
Waar het hier over gaat, is wat wij ‘verootmoediging’ noemen.
‘Verootmoediging’ is een vast programmapunt in veel kerkdiensten. Maar wat betekent dat woord: ‘verootmoediging’?
In de kerkdienst maken we dan even pas op de plaats: Wie zijn wij, dat wij de Almachtige God tegemoet mogen treden?
Wie de Heer van hemel en aarde de eer geeft die Hem toekomt, zijn Grootheid erkent, besef heeft van zijn Heiligheid… wordt geconfronteerd met z’n eigen kleinheid en on-heiligheid.
‘Vaste Rots van mijn behoud, als de zonde mij benauwt…’ –
Doet ze dat ooit? Benauwt de zonde u wel eens?
Als we het woord ‘zonde’ gebruiken, dan hebben we het niet over een – al dan niet terecht – schuldgevoel, maar over een theologisch probleem: hoe kan een zondig mens de heilige God onder ogen komen?!
Dat kan echt niet ‘zomaar’. Dan moet er eerst boete en verzoening plaatsvinden.
Als dat tot ons doordringt, dan mogen wij heel vertrouwelijk met zijn God. Vertrouwen èn eerbiedige afstand, dat zijn de pijlers van het gelovige gebed. Veiligheid, nabijheid, geborgenheid en tòch óók eerbiedige afstand.
Na de Hemelvaart zijn de leerlingen van Jezus vanaf de Olijfberg, ten Oosten van de Stad, teruggekeerd naar Jeruzalem. Dat is ook wat de Heer hen heeft opgedragen.
En daar moeten ze wachten op… ja waarop eigenlijk?
Waar bevinden zij zich precies en hoe brengen ze hun tijd door?
Van Hemelvaart tot Pinksteren vinden we de discipelen, een aantal vrouwen en zijn moeder Maria en de broers van Jezus – ja zij ook – samen in ‘de bovenzaal’. In het Evangelie wordt van zijn broers nog gezegd dat zij niet eens in Hem geloofden; maar nu wel!
In de ‘bovenzaal’, op de plaats waar Jezus met de Zijnen het Avondmaal gevierd heeft – dat wil zeggen: waar Hij tijdens het Pesachmaal het Nieuwe Verbond gegeven heeft –, op die plek wachten zijn familie en zijn volgelingen nu op de vervulling van de belofte; de komst van de Heilige Geest.
Het is opvallend hoe vaak Jezus tijdens dit Pesach, vlak voor zijn lijden en sterven, gesproken heeft over de komst van het Koninkrijk. En ook daarna, in de periode van veertig dagen dat Hij als de Levende aan de Zijnen verscheen. Op de dag van de Hemelvaart vroegen zijn leerlingen daar dan ook nog naar: ‘Gaat U nu het Koningschap over Israël herstellen?’ Over het tijdstip daarvan worden zij niet geïnformeerd, dat is niet hun zaak, dat kunnen ze gerust aan God over laten;
maar in één adem voegt Jezus er aan toe: ‘Wanneer de Heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en zullen jullie van Mij getuigen.’
Blijkbaar heeft het Offer van Jezus, maar ook de belofte van de Heilige Geest met de komst van het Koninkrijk alles te maken. Door zijn Offer heeft Hij het Oordeel afgewend en krijgen wij deel aan het Koninkrijk. Dat hebben wij niet verdiend; dat is genade. En de Heilige Geest die komen zal over allen die in Hem geloven, hebben zij nodig om getuigen van Hem te worden; om het Evangelie, het Goede Nieuws aan alle volken bekend te maken, ‘in Jeruzalem, in Judea en Samaria… en tot aan de uiteinden van de aarde’.
Met de belofte dat de Heilige Geest over hen zal komen en met de belofte dat Jezus zal terugkomen, keren zij terug naar de Stad.
En nu zijn ze terug in de ‘bovenzaal’. Wat doen ze daar?
Ze bidden: Vurig en eensgezind wijdden ze zich aan het gebed.
Ze bidden niet zo maar. Er staan twee dingen bij: ‘vurig’ en ‘eensgezind’.
Ze kijken uit naar wat er gaat gebeuren, naar wat God gaat doen…
Wij zitten nu ook in de tijd tussen de Hemelvaart en Pinksteren en we zouden er wijs aan doen het voorbeeld van deze eerste gelovigen te volgen en ons biddend voor te bereiden op het Pinksterfeest…..
Daarbij kunnen we onszelf een aantal vragen stellen:
- Wat is de inhoud van het komende Koninkrijk?
- Welke rol speelt Jezus daarin?
- Wat gaat aan de komst van het Koninkrijk vooraf en vooral ook wat betekent de uitstorting van de Heilige Geest in het licht van het herstel van Israël?
Tien dagen lang volharden in gebed. Dat is heftig!
Tien dagen lang gericht zijn op wat wij mogen verwachten van God.
Luisterend naar de boodschap van de Bijbel om met meer vreugde Pinksteren te vieren en de volheid daarvan te beleven...
Wat is ons gebed? Wat is ons verlangen met het oog op het komende Pinksteren?
Wat verwachten wij van God? Wat doet Hij in onze tijd?
Als wij biddend op weg gaan naar Pinksteren, is het misschien het beste als wij voor onszelf de gegevens van Joël 2 en van Handelingen 1 combineren.
De prediking door Petrus op de Pinksterdag, Handelingen 2, is ook Oordeelsprediking. Wij hebben nergens recht op. Alles is genade. Aan het Oordeel van God valt alleen te ontkomen door je te bekeren, een nieuwe weg in te slaan.
Als we dàt beseffen en onszelf opnieuw aan Hem toewijden, dan mogen ook wij, net als de volgelingen van Jezus in Handelingen 1, vol verwachting uitzien naar wat God gaat doen!
Jezus is degene die de komst van het Koninkrijk mogelijk maakt door de zonden van zijn volk te verzoenen. Hij is degene die Israël en ons reinigt en voorbereidt op het Koninkrijk en Hij is degene die het Koninkrijk hier op aarde laat aanbreken.
Hij gaat àl zijn plannen vervullen. Zijn Koninkrijk komt. En heel de wereld zal het zien.
Ik kan haast niet wachten…
Amen.
'Vurig en eensgezind wijdden ze zich aan het gebed' (Handelingen 1:14a)
Broeders en zusters in onze Heer Jezus Christus,
wat komt er bij ú op als u de naam hoort van de profeet Joël?...
(Als het al iets bij u oproept) is de kans zeer groot dat u denkt aan Handelingen 2; het Evangelie van Pinksteren. Daar zegt Petrus in zijn preek dat de profetie van Joël op dat moment in vervulling gaat. Daar horen we volgende week verder over…
Maar het stukje dat wij net uit Joël 2 hebben gelezen, gaat daar aan vooraf.
Tussen Hemelvaart en Pinksteren zitten we een beetje in een soort ‘niemandsland’.
‘Al heeft Hij ons verlaten Hij laat ons niet alleen’. Dat Gezang hebben we op Hemelvaartsdag nog gezongen. Nou dat zal dan wel zo zijn… als Hij het Zelf zegt, dan moeten we daar maar op vertrouwen… maar wat moeten we intussen?
Wat is de overeenkomst tussen ons stukje uit Joël en de verzen die we lazen uit Handelingen 1?
In allebei de hoofdstukken gaat het over heel intens, gezamenlijk gebed!
Sinds Pasen zijn wij, mèt de kindernevendienst, bezig met het onderwerp ‘Bidden’.
Je kunt gezamenlijk bidden, vooral op vaste momenten, zoals aan tafel voordat je gaat eten, of op school bij een dagopening; maar voor veel mensen is bidden toch vooral iets intiems en persoonlijks.
In de kerkdienst zijn we gewend om samen te bidden, maar gewoonlijk is er dan toch maar 1 persoon aan het woord; verwoordt de voorganger de dank- en voorbeden namens iedereen.
Eventueel kunnen gemeenteleden gebedsonderwerpen aandragen; in sommige kerken ligt een voorbedenboek, waar je wat in kunt schrijven.
In veel gemeenten, ook hier in Ulrum, is er op een doordeweekse dag een gebedsgroep, waar men speciaal samenkomt om te bidden. Vaak gaat dit in de vorm van een kringgebed……
Bidden versterkt de band met God, je groeit daardoor in geloof.
Mensen die sámen bidden hebben de ervaring dat dit niet alleen de relatie met God versterkt maar óók de relatie met elkaar. Je bent vanuit je geloof gericht op je Schepper en Verlosser, maar je déélt tegelijk dat geloof met elkaar; je ervaringen in het leven en je ervaring met God.
En je weet wat het spreekwoord zegt: Gedeelde smart is halve smart. Maar gedeelde vreugde wordt dubbele vreugde!
Sámen bidden kan leiden tot een hoopvol en bemoedigend gesprek en soms ook tot praktische hulp aan elkaar.
In het gedeelte dat we lazen uit het boekje dat de naam draagt van de profeet Joël wordt opgeroepen tot gebed; om precies te zijn tot vasten en gebed. Heel het volk, van hoog tot laag en van jong tot oud, wordt opgeroepen om te stoppen met waar ze mee bezig te zijn een tot God te smeken. Waarom? Wat is daar aan de hand?
In het voorafgaande spreekt de profeet Joël over Gods Oordeel dat over zijn volk zal komen, vanwege hun ongehoorzaamheid. En dan worden zij allen opgeroepen om te bidden en vasten en God om genade te smeken. Misschien dat Hij er dan op terugkomt…
Waar het hier over gaat, is wat wij ‘verootmoediging’ noemen.
‘Verootmoediging’ is een vast programmapunt in veel kerkdiensten. Maar wat betekent dat woord: ‘verootmoediging’?
In de kerkdienst maken we dan even pas op de plaats: Wie zijn wij, dat wij de Almachtige God tegemoet mogen treden?
Wie de Heer van hemel en aarde de eer geeft die Hem toekomt, zijn Grootheid erkent, besef heeft van zijn Heiligheid… wordt geconfronteerd met z’n eigen kleinheid en on-heiligheid.
‘Vaste Rots van mijn behoud, als de zonde mij benauwt…’ –
Doet ze dat ooit? Benauwt de zonde u wel eens?
Als we het woord ‘zonde’ gebruiken, dan hebben we het niet over een – al dan niet terecht – schuldgevoel, maar over een theologisch probleem: hoe kan een zondig mens de heilige God onder ogen komen?!
Dat kan echt niet ‘zomaar’. Dan moet er eerst boete en verzoening plaatsvinden.
Als dat tot ons doordringt, dan mogen wij heel vertrouwelijk met zijn God. Vertrouwen èn eerbiedige afstand, dat zijn de pijlers van het gelovige gebed. Veiligheid, nabijheid, geborgenheid en tòch óók eerbiedige afstand.
Na de Hemelvaart zijn de leerlingen van Jezus vanaf de Olijfberg, ten Oosten van de Stad, teruggekeerd naar Jeruzalem. Dat is ook wat de Heer hen heeft opgedragen.
En daar moeten ze wachten op… ja waarop eigenlijk?
Waar bevinden zij zich precies en hoe brengen ze hun tijd door?
Van Hemelvaart tot Pinksteren vinden we de discipelen, een aantal vrouwen en zijn moeder Maria en de broers van Jezus – ja zij ook – samen in ‘de bovenzaal’. In het Evangelie wordt van zijn broers nog gezegd dat zij niet eens in Hem geloofden; maar nu wel!
In de ‘bovenzaal’, op de plaats waar Jezus met de Zijnen het Avondmaal gevierd heeft – dat wil zeggen: waar Hij tijdens het Pesachmaal het Nieuwe Verbond gegeven heeft –, op die plek wachten zijn familie en zijn volgelingen nu op de vervulling van de belofte; de komst van de Heilige Geest.
Het is opvallend hoe vaak Jezus tijdens dit Pesach, vlak voor zijn lijden en sterven, gesproken heeft over de komst van het Koninkrijk. En ook daarna, in de periode van veertig dagen dat Hij als de Levende aan de Zijnen verscheen. Op de dag van de Hemelvaart vroegen zijn leerlingen daar dan ook nog naar: ‘Gaat U nu het Koningschap over Israël herstellen?’ Over het tijdstip daarvan worden zij niet geïnformeerd, dat is niet hun zaak, dat kunnen ze gerust aan God over laten;
maar in één adem voegt Jezus er aan toe: ‘Wanneer de Heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en zullen jullie van Mij getuigen.’
Blijkbaar heeft het Offer van Jezus, maar ook de belofte van de Heilige Geest met de komst van het Koninkrijk alles te maken. Door zijn Offer heeft Hij het Oordeel afgewend en krijgen wij deel aan het Koninkrijk. Dat hebben wij niet verdiend; dat is genade. En de Heilige Geest die komen zal over allen die in Hem geloven, hebben zij nodig om getuigen van Hem te worden; om het Evangelie, het Goede Nieuws aan alle volken bekend te maken, ‘in Jeruzalem, in Judea en Samaria… en tot aan de uiteinden van de aarde’.
Met de belofte dat de Heilige Geest over hen zal komen en met de belofte dat Jezus zal terugkomen, keren zij terug naar de Stad.
En nu zijn ze terug in de ‘bovenzaal’. Wat doen ze daar?
Ze bidden: Vurig en eensgezind wijdden ze zich aan het gebed.
Ze bidden niet zo maar. Er staan twee dingen bij: ‘vurig’ en ‘eensgezind’.
Ze kijken uit naar wat er gaat gebeuren, naar wat God gaat doen…
Wij zitten nu ook in de tijd tussen de Hemelvaart en Pinksteren en we zouden er wijs aan doen het voorbeeld van deze eerste gelovigen te volgen en ons biddend voor te bereiden op het Pinksterfeest…..
Daarbij kunnen we onszelf een aantal vragen stellen:
- Wat is de inhoud van het komende Koninkrijk?
- Welke rol speelt Jezus daarin?
- Wat gaat aan de komst van het Koninkrijk vooraf en vooral ook wat betekent de uitstorting van de Heilige Geest in het licht van het herstel van Israël?
Tien dagen lang volharden in gebed. Dat is heftig!
Tien dagen lang gericht zijn op wat wij mogen verwachten van God.
Luisterend naar de boodschap van de Bijbel om met meer vreugde Pinksteren te vieren en de volheid daarvan te beleven...
Wat is ons gebed? Wat is ons verlangen met het oog op het komende Pinksteren?
Wat verwachten wij van God? Wat doet Hij in onze tijd?
Als wij biddend op weg gaan naar Pinksteren, is het misschien het beste als wij voor onszelf de gegevens van Joël 2 en van Handelingen 1 combineren.
De prediking door Petrus op de Pinksterdag, Handelingen 2, is ook Oordeelsprediking. Wij hebben nergens recht op. Alles is genade. Aan het Oordeel van God valt alleen te ontkomen door je te bekeren, een nieuwe weg in te slaan.
Als we dàt beseffen en onszelf opnieuw aan Hem toewijden, dan mogen ook wij, net als de volgelingen van Jezus in Handelingen 1, vol verwachting uitzien naar wat God gaat doen!
Jezus is degene die de komst van het Koninkrijk mogelijk maakt door de zonden van zijn volk te verzoenen. Hij is degene die Israël en ons reinigt en voorbereidt op het Koninkrijk en Hij is degene die het Koninkrijk hier op aarde laat aanbreken.
Hij gaat àl zijn plannen vervullen. Zijn Koninkrijk komt. En heel de wereld zal het zien.
Ik kan haast niet wachten…
Amen.
Preek Hemelvaartsdag
Lukas 24:36-53; Zondag 18 HC vr. 49
Broeders en zusters in onze Heer Jezus Christus,
Aan predikanten werd in een onderzoek gevraagd hoe zij over Hemelvaart dachten en hoe dat leeft in hun gemeenten. De uitkomst was dat predikanten denken dat hun gemeenteleden er een beetje verlegen mee zijn. Ik kan mij dat best voorstellen. Wat moeten we met Hemelvaart?
De verlegenheid heeft ook te maken heeft met een gebrek aan voorstellingsvermogen. Het kinderbijbelplaatje van Jezus die staande op een wolk ergens tussen hemel en aarde zweeft, is gewoonweg niet voor te stellen. En waar bevindt de hemel zich precies? Hoe lang is het vliegen?
Deze gebeurtenis in Jezus’ leven wordt in de Bijbel maar summier beschreven. Alleen Lukas beschrijft het gebeuren – twee keer: zowel aan het eind van zijn Evangelie als in het begin van zijn tweede boek, Handelingen. De andere evangelisten niet; zoveel weten we er niet van.
Wel kunnen we allerlei vragen stellen: Waarom Jezus nou naar de hemel moest gaan; en waarom is dat geen reden om te rouwen – scheiden doet lijden – maar juist een soort feestdag?
Het is duidelijk, dat we in de Bijbel geen voorschrift hebben om de Hemelvaart te gedenken of te vieren. De vraag die de 450-jarige Catechismus ons stelt is dan ook zeer op z’n plaats: Wat is voor ons de waarde van de hemelvaart van Christus? Vrij vertaald: Wat hebben wij eraan?
Drie antwoorden:
- Ten eerste is Hij in de hemel om bij zijn Vader voor ons te pleiten.
- Ten tweede hebben wij Hem in de hemel tot een onderpand, dat Hij als het Hoofd ons, zijn leden, ook tot Zich nemen zal.
- Ten derde zendt Hij ons zijn Geest als tegenpand; door zijn kracht richten wij ons op wat boven is, waar Christus zit aan de rechterhand van God, en niet wat op de aarde is.
In de eerste plaats dus is Jezus onze pleitbezorger, onze Voorbidder bij de hemelse Vader. Onzichtbaar, maar Hij is dag en nacht bezig voor de Zijnen te bidden. Wat een troostrijke gedachte!
Daar komt nog bij, dat zijn hemelvaart in ‘onze’ menselijke gedaante voor al de Zijnen de garantie dat ook zij Hem zullen volgen! Het Hoofd is al boven; het lichaam, zijn gemeente, zal daarom zeker volgen! Gegarandeerd!
En, of dat allemaal nog niet genoeg is, het derde ‘nut’ is dat Hij zijn Geest naar de aarde zendt. Het wordt Pinksteren! Als een ‘tegenpand’; als een trouwring zou je kunnen zeggen. Jezus ging terug naar de hemel, maar liet ook iets van Zichzelf achter. Een trouwring bepaalt je bij de ander, die je liefde en trouw beloofde, ook als diegene niet lijfelijk bij je is. Zo trekt de Heilige Geest het hart naar boven; waar Jezus is, aan de rechterhand van de Vader.
Jezus is in de hemel, bij de Vader; maar dat betekent niet dat wij alleen gelaten zijn: integendeel – Hij is bij ons door de Geest. Hij heeft ons de Geest gegeven als bewijsstuk; als toegangsbewijs voor onze plaats in de hemel. En als wij vol zijn van zijn Geest, kunnen wij alleen nog maar meer op Hem betrokken zijn; door zijn Geest wordt onze blik omhoog gericht.
Jezus is in de hemel waar Hij troont aan de rechterhand van de Vader. Dat Hij naar de hemel is gegaan is ook van belang, omdat Hem dat in een andere staat brengt. Dit maakt Hem tot Heer!
Tijdens zijn leven hier op aarde werd Jezus ook al aangesproken met die titel, maar nu met de Hemelvaart krijgt die titel een diepere betekenis. Kurios, Heer – dat is: Degene met macht.
En Hij die alle macht heeft, is ook degene die recht spreekt. Koning en rechter – twee functies verenigd in één persoon.
Jezus is Heer – en dat is Hij nu bij de Vader op de Troon volkomen. Hij is nu helemaal in de sfeer van God, in de aanwezigheid van God. En daar leunt Hij dus niet relaxt achterover op z’n troon. Hij laat zich op zijn troon niet omringen door bedienden die het Hem naar de zin moeten maken, die z’n eten op een presenteerblaadje aandragen en boven z’n hoofd met palmtakken staan te wuiven… zonder dat Hij zelf een vinger hoeft uit te steken… Nee, een rechtvaardige koning zijn, dat is hard werken.
Bijzonder is dat … als wij denken aan het werk van Jezus, dan denken we vooral aan zijn aardse bezigheden: aan zijn rondtrekken door het land waarbij Hij onderwijs gaf, waarbij Hij zo velen genas, waarbij Hij zijn leerlingen toerustte; en aan zijn werk op Golgotha – zijn lijden en sterven, zijn verzoeningswerk…
Bijzonder is het dat Jezus – na alles wat Hij al gedaan heeft – nog steeds dóórgaat met werken voor ons. Daarmee bewijst Hij nog eens de Messias te zijn, want van Hem voorzegt de profeet Jesaja: ‘Hij droeg echter de schuld van velen en nam het voor zondaars op.’(53:12)
Wat betekent dat nu, dat Hij het voor zondaars opneemt? dat Hij voor ons pleit, voor ons bidt, onze voorspraak is? Wanneer wij tegen God zeggen wat er verkeerd gegaan is in ons leven, wanneer wij tegen Hem zeggen dat we, bewust of onbewust, eigen wegen kozen – dan mogen wij rekenen op zijn genade; niet omdat wij het zijn, omdat we het toch goed bedoeld hadden, maar omdat Jezus voor ons pleit. Hij heeft zijn leven gegeven voor ons – en constant springt Hij voor ons in de bres: ‘Reken het hem niet aan, straf haar niet – Ik sta voor hen in, Ik heb hun schuld betaald met mijn bloed.’
Dat betekent dat wij vooral niet zonder erbij na te denken onze verkeerde dingen tegen God moeten zeggen om daarna weer door te modderen, want Jezus Zelf is constant voor ons in de weer. Hij herinnert de Vader er steeds aan dat Hij voor jou, voor mij een plekje heeft gereserveerd bij de Vader.
Jezus pleit voor ons in bij de Vader in de hemel. Maar ook hier op aarde hebben wij iemand die voor ons pleit: de Geest pleit voor ons, heeft Jezus beloofd. Hij komt voor ons op en helpt ons. Dat hebben wij nodig. Paulus schrijft: ‘De Geest helpt ons in onze zwakheid; wij weten immers niet wat we in ons gebed tegen God moeten zeggen, maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten.’ (Romeinen 8:26). Wanneer wij op ons zwakst zijn, wanneer wij op ons kwetsbaarst zijn – dan werkt Gods Geest juist in ons door ons voor de Vader te brengen: Hij draagt ons op in gebed. Wanneer wij de wanhoop nabij zijn en niet weten waar we ’t zoeken moeten – hoe zouden wij dan weten wat goed voor ons is? Zouden wij in onze zwakte niet bidden om die dingen die juist niet goed voor ons zijn – gewoon doordat we het overzicht niet hebben? Hoe moeilijk is het voor ons, om te bidden ‘Niet mijn wil, maar uw wil geschiede’ – en dat echt in het diepst van ons hart te menen?! Die overgave, die kwetsbaarheid, dat vertrouwen… dat is een dagelijkse worsteling. Als wij onszelf daar aan overgeven, dan worstelt de Geest met ons verder. Als wij zo op de Vader durven bouwen, dan worstelt Jezus voor ons en met ons verder. Hij weet wat wij nodig hebben!
Jezus is opgevaren… En daar, boven de wolken, heeft een heerlijk feit zich voltrokken, daar zijn de hemelpoorten voor Hem geopend. Daar stonden de rijen van heilige engelen op de thuiskomst van Jezus te wachten, die naar Hem uitkeken met een zeer sterk verlangen. Daar hebben al de hemelingen zich gebogen voor Koning Jezus, die als Triomfator de hemel binnenkwam. ‘Heft uw hoofden op, gij poorten, en verheft u, gij eeuwige deuren, opdat de Koning der ere binnenga’ (Ps.24:7)! zo hebben ze geroepen. De koorzangers in de hemel hebben luid gejubeld: ‘Kom, Gij koning, Overwinnaar in de strijd’. De zaligen staan op en buigen vol eerbied voor de Koning, Die voortschrijdt naar de troon van Zijn Vader.
Maar Hij blijft daar niet!
De opstanding en de hemelvaart zijn onlosmakelijk verbonden aan Zijn wederkomst ‘om te oordelen de levenden en de doden’.
Hij zal terugkomen! En zijn wederkomst zal zijn een komst in Oordeel en in Gerechtigheid.
Toen de hemelvaart had plaatsgevonden, zijn zijn leerlingen niet bedroefd, maar vol blijdschap teruggekeerd naar Jeruzalem. In blijde verwachting zijn ze teruggegaan, wachtend tot de Heilige Geest hen met kracht had bekleed.
Jezus is niet meer lichamelijk op aarde. Wij kunnen de Heer niet zien, maar de verbondenheid met Hem is precies dezelfde. Dat is de verbinding door de Heilige Geest. Hij is precies Dezelfde.
Naarmate Hij hoger opvoer, strekten zijn zegenende handen zich steeds wijder uit.
Als mens (!) is Jezus opgevaren naar de hemel. Hier op aarde was Hij aan één plaats gebonden, maar in zijn Godheid is Hij overal.
En Hij zegt: Vader, Ik wil, dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt (Joh.17:24).
Hij staat altijd voor Zijn Vader, om elke dag opnieuw onze schuld te bedekken.
Wanneer we door het geloof lidmaten zijn van Christus, dan weten we zeker, dat zowaar het Hoofd van het lichaam boven is, ook de leden eenmaal boven zullen komen.
En doordat Hij ons Zijn Geest als een ‘tegenpand’ zendt, zoeken wij naar dat wat daarboven is, waar Jezus is, zittend aan de rechterhand van God; en zijn wij niet meer aards gericht.
Ons leven hier zal in het teken van Zijn wederkomst staan.
Waar je schat is; daar zal ook je hart zijn. Wij behoren Hem toe, want Hij heeft ons zijn Geest gegeven; die Geest, Die ook in ons binnenste uitroept: Abba, Vader.
Amen.
Broeders en zusters in onze Heer Jezus Christus,
Aan predikanten werd in een onderzoek gevraagd hoe zij over Hemelvaart dachten en hoe dat leeft in hun gemeenten. De uitkomst was dat predikanten denken dat hun gemeenteleden er een beetje verlegen mee zijn. Ik kan mij dat best voorstellen. Wat moeten we met Hemelvaart?
De verlegenheid heeft ook te maken heeft met een gebrek aan voorstellingsvermogen. Het kinderbijbelplaatje van Jezus die staande op een wolk ergens tussen hemel en aarde zweeft, is gewoonweg niet voor te stellen. En waar bevindt de hemel zich precies? Hoe lang is het vliegen?
Deze gebeurtenis in Jezus’ leven wordt in de Bijbel maar summier beschreven. Alleen Lukas beschrijft het gebeuren – twee keer: zowel aan het eind van zijn Evangelie als in het begin van zijn tweede boek, Handelingen. De andere evangelisten niet; zoveel weten we er niet van.
Wel kunnen we allerlei vragen stellen: Waarom Jezus nou naar de hemel moest gaan; en waarom is dat geen reden om te rouwen – scheiden doet lijden – maar juist een soort feestdag?
Het is duidelijk, dat we in de Bijbel geen voorschrift hebben om de Hemelvaart te gedenken of te vieren. De vraag die de 450-jarige Catechismus ons stelt is dan ook zeer op z’n plaats: Wat is voor ons de waarde van de hemelvaart van Christus? Vrij vertaald: Wat hebben wij eraan?
Drie antwoorden:
- Ten eerste is Hij in de hemel om bij zijn Vader voor ons te pleiten.
- Ten tweede hebben wij Hem in de hemel tot een onderpand, dat Hij als het Hoofd ons, zijn leden, ook tot Zich nemen zal.
- Ten derde zendt Hij ons zijn Geest als tegenpand; door zijn kracht richten wij ons op wat boven is, waar Christus zit aan de rechterhand van God, en niet wat op de aarde is.
In de eerste plaats dus is Jezus onze pleitbezorger, onze Voorbidder bij de hemelse Vader. Onzichtbaar, maar Hij is dag en nacht bezig voor de Zijnen te bidden. Wat een troostrijke gedachte!
Daar komt nog bij, dat zijn hemelvaart in ‘onze’ menselijke gedaante voor al de Zijnen de garantie dat ook zij Hem zullen volgen! Het Hoofd is al boven; het lichaam, zijn gemeente, zal daarom zeker volgen! Gegarandeerd!
En, of dat allemaal nog niet genoeg is, het derde ‘nut’ is dat Hij zijn Geest naar de aarde zendt. Het wordt Pinksteren! Als een ‘tegenpand’; als een trouwring zou je kunnen zeggen. Jezus ging terug naar de hemel, maar liet ook iets van Zichzelf achter. Een trouwring bepaalt je bij de ander, die je liefde en trouw beloofde, ook als diegene niet lijfelijk bij je is. Zo trekt de Heilige Geest het hart naar boven; waar Jezus is, aan de rechterhand van de Vader.
Jezus is in de hemel, bij de Vader; maar dat betekent niet dat wij alleen gelaten zijn: integendeel – Hij is bij ons door de Geest. Hij heeft ons de Geest gegeven als bewijsstuk; als toegangsbewijs voor onze plaats in de hemel. En als wij vol zijn van zijn Geest, kunnen wij alleen nog maar meer op Hem betrokken zijn; door zijn Geest wordt onze blik omhoog gericht.
Jezus is in de hemel waar Hij troont aan de rechterhand van de Vader. Dat Hij naar de hemel is gegaan is ook van belang, omdat Hem dat in een andere staat brengt. Dit maakt Hem tot Heer!
Tijdens zijn leven hier op aarde werd Jezus ook al aangesproken met die titel, maar nu met de Hemelvaart krijgt die titel een diepere betekenis. Kurios, Heer – dat is: Degene met macht.
En Hij die alle macht heeft, is ook degene die recht spreekt. Koning en rechter – twee functies verenigd in één persoon.
Jezus is Heer – en dat is Hij nu bij de Vader op de Troon volkomen. Hij is nu helemaal in de sfeer van God, in de aanwezigheid van God. En daar leunt Hij dus niet relaxt achterover op z’n troon. Hij laat zich op zijn troon niet omringen door bedienden die het Hem naar de zin moeten maken, die z’n eten op een presenteerblaadje aandragen en boven z’n hoofd met palmtakken staan te wuiven… zonder dat Hij zelf een vinger hoeft uit te steken… Nee, een rechtvaardige koning zijn, dat is hard werken.
Bijzonder is dat … als wij denken aan het werk van Jezus, dan denken we vooral aan zijn aardse bezigheden: aan zijn rondtrekken door het land waarbij Hij onderwijs gaf, waarbij Hij zo velen genas, waarbij Hij zijn leerlingen toerustte; en aan zijn werk op Golgotha – zijn lijden en sterven, zijn verzoeningswerk…
Bijzonder is het dat Jezus – na alles wat Hij al gedaan heeft – nog steeds dóórgaat met werken voor ons. Daarmee bewijst Hij nog eens de Messias te zijn, want van Hem voorzegt de profeet Jesaja: ‘Hij droeg echter de schuld van velen en nam het voor zondaars op.’(53:12)
Wat betekent dat nu, dat Hij het voor zondaars opneemt? dat Hij voor ons pleit, voor ons bidt, onze voorspraak is? Wanneer wij tegen God zeggen wat er verkeerd gegaan is in ons leven, wanneer wij tegen Hem zeggen dat we, bewust of onbewust, eigen wegen kozen – dan mogen wij rekenen op zijn genade; niet omdat wij het zijn, omdat we het toch goed bedoeld hadden, maar omdat Jezus voor ons pleit. Hij heeft zijn leven gegeven voor ons – en constant springt Hij voor ons in de bres: ‘Reken het hem niet aan, straf haar niet – Ik sta voor hen in, Ik heb hun schuld betaald met mijn bloed.’
Dat betekent dat wij vooral niet zonder erbij na te denken onze verkeerde dingen tegen God moeten zeggen om daarna weer door te modderen, want Jezus Zelf is constant voor ons in de weer. Hij herinnert de Vader er steeds aan dat Hij voor jou, voor mij een plekje heeft gereserveerd bij de Vader.
Jezus pleit voor ons in bij de Vader in de hemel. Maar ook hier op aarde hebben wij iemand die voor ons pleit: de Geest pleit voor ons, heeft Jezus beloofd. Hij komt voor ons op en helpt ons. Dat hebben wij nodig. Paulus schrijft: ‘De Geest helpt ons in onze zwakheid; wij weten immers niet wat we in ons gebed tegen God moeten zeggen, maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten.’ (Romeinen 8:26). Wanneer wij op ons zwakst zijn, wanneer wij op ons kwetsbaarst zijn – dan werkt Gods Geest juist in ons door ons voor de Vader te brengen: Hij draagt ons op in gebed. Wanneer wij de wanhoop nabij zijn en niet weten waar we ’t zoeken moeten – hoe zouden wij dan weten wat goed voor ons is? Zouden wij in onze zwakte niet bidden om die dingen die juist niet goed voor ons zijn – gewoon doordat we het overzicht niet hebben? Hoe moeilijk is het voor ons, om te bidden ‘Niet mijn wil, maar uw wil geschiede’ – en dat echt in het diepst van ons hart te menen?! Die overgave, die kwetsbaarheid, dat vertrouwen… dat is een dagelijkse worsteling. Als wij onszelf daar aan overgeven, dan worstelt de Geest met ons verder. Als wij zo op de Vader durven bouwen, dan worstelt Jezus voor ons en met ons verder. Hij weet wat wij nodig hebben!
Jezus is opgevaren… En daar, boven de wolken, heeft een heerlijk feit zich voltrokken, daar zijn de hemelpoorten voor Hem geopend. Daar stonden de rijen van heilige engelen op de thuiskomst van Jezus te wachten, die naar Hem uitkeken met een zeer sterk verlangen. Daar hebben al de hemelingen zich gebogen voor Koning Jezus, die als Triomfator de hemel binnenkwam. ‘Heft uw hoofden op, gij poorten, en verheft u, gij eeuwige deuren, opdat de Koning der ere binnenga’ (Ps.24:7)! zo hebben ze geroepen. De koorzangers in de hemel hebben luid gejubeld: ‘Kom, Gij koning, Overwinnaar in de strijd’. De zaligen staan op en buigen vol eerbied voor de Koning, Die voortschrijdt naar de troon van Zijn Vader.
Maar Hij blijft daar niet!
De opstanding en de hemelvaart zijn onlosmakelijk verbonden aan Zijn wederkomst ‘om te oordelen de levenden en de doden’.
Hij zal terugkomen! En zijn wederkomst zal zijn een komst in Oordeel en in Gerechtigheid.
Toen de hemelvaart had plaatsgevonden, zijn zijn leerlingen niet bedroefd, maar vol blijdschap teruggekeerd naar Jeruzalem. In blijde verwachting zijn ze teruggegaan, wachtend tot de Heilige Geest hen met kracht had bekleed.
Jezus is niet meer lichamelijk op aarde. Wij kunnen de Heer niet zien, maar de verbondenheid met Hem is precies dezelfde. Dat is de verbinding door de Heilige Geest. Hij is precies Dezelfde.
Naarmate Hij hoger opvoer, strekten zijn zegenende handen zich steeds wijder uit.
Als mens (!) is Jezus opgevaren naar de hemel. Hier op aarde was Hij aan één plaats gebonden, maar in zijn Godheid is Hij overal.
En Hij zegt: Vader, Ik wil, dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt (Joh.17:24).
Hij staat altijd voor Zijn Vader, om elke dag opnieuw onze schuld te bedekken.
Wanneer we door het geloof lidmaten zijn van Christus, dan weten we zeker, dat zowaar het Hoofd van het lichaam boven is, ook de leden eenmaal boven zullen komen.
En doordat Hij ons Zijn Geest als een ‘tegenpand’ zendt, zoeken wij naar dat wat daarboven is, waar Jezus is, zittend aan de rechterhand van God; en zijn wij niet meer aards gericht.
Ons leven hier zal in het teken van Zijn wederkomst staan.
Waar je schat is; daar zal ook je hart zijn. Wij behoren Hem toe, want Hij heeft ons zijn Geest gegeven; die Geest, Die ook in ons binnenste uitroept: Abba, Vader.
Amen.
Abonneren op:
Posts (Atom)